siedemnaście

Lot do Nowego Jorku minął mi szybko, jednak niezbyt przyjemnie. Każda chwila wydawała się być coraz bardziej przytłaczające, a narastające się wspomnienia wywoływały kolejne łzy spływające po moich policzkach.

Ostatnimi czasami żyłam jak we śnie. Wydawałoby się, że było wręcz idealnie, że miałam wszystko. Dostałam się na uczelnię, na której mi zależało, zaczęłam nowe życie w słonecznej Kalifornii i miałam najwspanialszego chłopaka pod słońcem, za którym szalały miliony nastolatek na całym świecie. To co, że przez nie płakałam, bo mnie nienawidziły. To, co że ich słowa mnie niszczyły od środka, pozostawiając blizny na moim sercu. Liczył się on. Jego miłość, ale czy można to tak nazwać? To wszystko pojawiło się tak nagle i zakończyło tak szybko jak się zaczęło.

Nie jestem na niego zła. On nie jest niczemu winien. To ja się dałam wpuścić w tą pułapkę. To ja się dałam oszukać, że z tego będzie coś więcej. Uwierzyłam, że wszystko jest możliwe, a nawet najmniejsze marzenie się spełnia, jednak myliłam się. Miłość to jedno wielkie gówno, które potem pozostawia po sobie tylko nieszczęście. Nie mówię, że żałuję. Nie. Ja po prostu jestem zła na samą siebie, że się dałam nabrać. Beliebers zawsze były w jego sercu, zawsze były dla niego ważniejsze. Kiedyś sama do nich należałam, a teraz moja własna rodzina mnie zniszczyła. Moja własna rodzina się mnie wyparła i groziła mi śmiercią, jak i wysyłała wszelkie niemiłe komentarze w moją stronę. To zabolało mnie najbardziej. To, że osoby, na których kiedyś mogłam codziennie polegać, zawiodły mnie, a teraz zniszczyły to, na czym mi najbardziej zależało. Zabrały mi jego i zniszczyły wszystko co z nim związane. Pozostały tylko bolące wspomnienia, które już zawsze będą wywoływać smutek na mojej twarzy.

Zatrzymałam jedną z taksówek i miły kierowca wpakował moją walizkę do swojego bagażnika, po czym podałam mu adres domu mojej przyjaciółki, a on ruszył swoim żółtym sprzętem w wyznaczonym przeze mnie kierunku.

Nie chciałam wracać do domu w takim stanie. Nie chciałam martwić swojego taty jeszcze bardziej. Potrzebowałam szczerej rozmowy z osobą, która jako jedyna się ode mnie nie odwróciła, kiedy dowiedziała się o tym związku, która jako jedyna ze mną pozostała, nawet kiedy działałam jej na nerwach, czy nie popierałam jej nowego związku. Ona ze mną była, chociaż na to nie zasługiwałam.

Kierowca minął wszystkie korki po drodze. Widać było, że zna się na rzeczy i jest w tym biznesie już od dawna. Podałam mu wyznaczoną sumę za kurs, po czym wysiadłam z pojazdu. Wzięłam swoją walizkę i powolnym krokiem podeszłam do bliźniaka, w którym mieszkała Claire.

Bałam się spotkania z nią. Nie rozmawiałyśmy naprawdę długo, a teraz chciałam jej zrzucić na głowę swoje problemy. Nie chciałam, aby tak się poczuła, ale wiedziałam, że tylko ona mnie zrozumie. Potrzebowałam jej. Jej uścisku, jej dobrych rad, które poprzedzały słowa wyzywające Biebera. Wiedziałam, że mogą mnie one zaboleć, ale nie zwracałam na to uwagi. Potrzebowałam jej towarzystwa.

Zawahałam się jeszcze kilka razy przed naciśnięciem dzwonka, aż w końcu wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam biały przycisk. Odczekałam kilka sekund i w końcu drzwi zaczęły się otwierać, jednak zamiast mojej przyjaciółki, zobaczyłam Josh’a, co mnie kompletnie zbiło z tropu.

- Amelia? Co ty tutaj robisz? – spytał zdziwiony, patrząc na mnie jakby właśnie zobaczył ducha. W sumie pewnie podobnie wyglądałam. Podpuchnięte oczy od płaczu, blada z powodu nieprzespanej nocy i braku jedzenia od wczorajszego wieczoru. Byłam chodzącym wrakiem człowieka, jak za starych czasów.

- Jest Claire? – odpowiedziałam pytaniem, ignorując jego wcześniejszą wypowiedź.

- Nie, wyjechała do babci, a ja przyszedłem z Ann, aby wyprowadzić jej psa na spacer. Moja kuzynka właśnie kilka minut wyszła z domu – wytłumaczył. – Co się stało? Dlaczego płakałaś? – te same pytania, co kilka minut wcześniej. Z moich oczu poleciało jeszcze więcej łez. Po raz kolejny coś we mnie pękło. Nadzieja, którą miałam poprzez spotkanie się ze swoją przyjaciółką, właśnie umarła, jak wszystko inne w moim życiu.

Josh mocno przytulił mnie do siebie, zadziwiając mnie swoim czynem. Nic nie powiedziałam, tylko odwzajemniłam uścisk.

- To przez niego, prawda? Co on Ci zrobił? – zadawał kolejne pytania, ale nic nie usłyszał w ramach odpowiedzi. Nie mogłam nic wykrztusić, ponieważ wielka gula w gardle mi to utrudniała. Poczułam jak on łagodzi mnie po plecach, po czym się ode mnie odchyla. – Wejdź do środka – zaprosił mnie i wziął ode mnie walizkę, a ja przekroczyłam próg domu, w którym spodziewałam się kogoś innego.

- Nie musisz tego robić – wydukałam. – Ja.. wrócę do domu, nie będę ci się narzucać, nie chcę tego – wyjaśniłam wciąż łkając.

- Przestań, nie zostawię cię w takim stanie. Może i jestem idiotą, ale na pewno nikt nie może powiedzieć, że nie mam serca, zwłaszcza jeśli chodzi o ciebie. Wiem, że może to nie naprawi moich wcześniejszych błędów, ale naprawdę chcę ci pomóc, kiedy wiem, że tego potrzebujesz – oznajmił i znowu mnie do siebie przytulił.

- Dziękuje – wydukałam poprzez łzy cisnące się do moich oczu, a po chwili kolejne słone krople spłynęły po moim policzku.

Przez ten cały czas był dla mnie wrogiem, a teraz miał rację. Chciał mi pomóc, tak po prostu. Pomimo tego, że ja mu nie wybaczyłam, że nie chciałam go w swoim życiu, czy życzyłam mu nieszczęścia ze swoją przyjaciółką, on teraz był dla mnie, chociaż na to nie zasłużyłam. Nie wiedziałam co mam o tym myśleć, ale nie mogłam się na tym skupić, bo po mojej głowie wciąż szalały obrazy z wczorajszego wieczoru.

- Powiesz mi co się stało? – spytał, kiedy się ode mnie odchylił i spojrzał na mnie.

- Ja.. – łzy uniemożliwiły mi kolejne słowa – Ja po prostu żyłam tak, jak od zawsze marzyłam, jednak to okazało się cholernym złudzeniem, na które ja się nabrałam – wyjaśniłam. – On.. po prostu jest sobą. Kocha swoich fanów, a oni mnie niszczą. To wiadome, że nie mamy wspólnej przyszłości. Walczyłam z tym tak długo, ale teraz brakuje mi już na to siły. Nie chcę dłużej być dla niego problemem. Nie chcę, żeby przeze mnie tracił swoją rodzinę. Nie zasłużył na to, a ja nie zasłużyłam na niego – powiedziałam ze łzami, które po raz kolejny opuściły swoje miejsce i powoli spłynęły po moich zimnych policzkach.

- Nie mów tak, że na niego nie zasłużyłaś. Był z tobą zawsze. Widziałem jak cię broni. Na imprezie, potem kiedy do ciebie przyszedłem prosząc o wybaczenie, on był z tobą i cię wspierał. Był z tobą, kiedy ja zabierałem ci twoją przyjaciółkę i przepraszam za to, że przez to kierowałaś do mnie jeszcze więcej nienawiści. Wiem, że jego fani nigdy nie przestaną być tacy, jacy są, ale może warto zawalczyć dla tej miłości? – starał się mnie pocieszyć.

- Miłości? Tutaj nie ma żadnej miłości, Josh. To tylko chore złudzenie, w które ja się wplątałam, a teraz nie mogę o nim zapomnieć. Każdy jego czyn, gest czy pocałunek powraca do mnie ze stokrotną siłą, a ja nie umiem się bronić, czy tym bardziej walczyć o powrót do gry – wyjaśniłam mu podnosząc swój głos, czego on w zupełności się nie spodziewał. Znowu mnie przytulił do siebie, a ja poczułam jego mocne perfumy, które kupiła mi Claire, a rozpoznałam je, ponieważ razem ze mną je wybierała.

- Zawsze warto walczyć, zwłaszcza jeśli on jest dla ciebie ważny – odpowiedział i objął mnie jeszcze mocniej.

- Już nie – odpowiedziałam, ale sama zastanawiałam się nad tą krótką wypowiedzią. Skłamałam. Jest dla mnie ważny. Ważniejszy, niż kiedykolwiek, ale czy to ma znaczenie? Teraz to wszystko było skończone. On już dla mnie nie istniał, chociaż w moim sercu wciąż zapisywało się dla niego miejsce, a moje myśli z każdym krokiem starały mi się o nim przypomnieć. Chciałam zapomnieć, chociaż wiedziałam, że to nierealne. Nie, jeśli była to dla mnie tak ważna osoba. Justin Bieber. Obiekt westchnień miliony nastolatków, ale tak naprawdę żadna go nie może mieć, bo kiedy któraś się w to wplącze, to uczucie będzie ją tylko niszczyć, tak jak mnie. Piękna, miłosna historia, która mogła być wykorzystana do taniej komedii romantycznej, lecz która niekoniecznie kończy się happy endem. Przecież tak to powinno być, a jednak.. Scenariusz zawiódł i zakończył się w momencie, w którym wszyscy najmniej się spodziewali.

* * *

- Fredo, widziałeś gdzieś Amelię? – spytałem swojego przyjaciela, który leżał w salonie i oglądał telewizję, a w momencie kiedy skierowałem do niego to pytanie, wyłączył swój ulubiony reality show, czym mnie zdziwił i odwrócił się w moją stronę.

- Amelia wyjechała – odpowiedział, a ja zdziwiłem się jeszcze bardziej.

- Jak to wyjechała? – spytałem, nie wiedząc o niczym, a pytania zaczęły cisnąć do mojej głowy.

- Wczoraj wieczorem przywiozłem ją do domu, a ona pierwsze co zrobiła to spakowała się i pojechała na lotnisko – oznajmił, a we mnie pojawiła się złość.

- I jej nie zatrzymałeś? Tak po prostu pozwoliłeś jej odejść? – niemal na niego krzyknąłem, obwiniając go za zniknięcie swojej dziewczyny.

- Wiesz, że by mnie nie posłuchała – odpowiedział, a ja niestety musiałem się zgodzić z jego stwierdzeniem. Wyszedłem z salonu i skierowałem się do jej pokoju, w którym panował porządek, a na niektórych kolumnach pojawiły się pojedyncze pustki. Podszedłem do biurka, gdzie znajdowała się jedna, biała kartka i w myślach przeczytałem słowa, które były napisane jej starannym pismem.

‘Pomagam Ci podjąć decyzję, do której odpowiedź i tak otrzymałeś już od swojego serca. Jesteś ich marzeniem, tak jak przez ten cały czas byłeś moim.’

Z tymi dwoma zdaniami poczułem pustkę, połączoną ze złością, przez to, że nie mogłem jej niczego wyjaśnić, że nie mogłem jej zatrzymać. Nie musiałem długo się zastanawiać o co chodzi, bo na to doskonale znałem odpowiedź. Moi fani, a konkretniej to Scooter, któremu akurat wczoraj zebrało się na wyznania.

Kochałem ją. Była dla mnie kimś ważnym. Dziewczyną, którą chciałem bronić, którą chciałem przyprawiać o szczery uśmiech i którą chciałem cały czas całować, pokazywać jej swoje prawdziwe uczucie, które do niej kierowałem. Nie chciałem, aby to się kończyło. Bałem się tego, aż w końcu moje lęki wygrały i stały się rzeczywistością.

- Stary, tak mi przykro. Przepraszam, że nie mogłem nic zrobić i, że jej w tym pomogłem, ale nie chciałem, aby błąkała się w takim stanie sama po Los Angeles. Przepraszam – usłyszałem za sobą głos Alfredo.

- To nie twoja wina– odpowiedziałem i poczułem jak łza spływa po moim policzku. Nie chciałem jej ukrywać. Nie musiałem tego robić przed nim. Doskonale nas znał. Wiedział, że ona jest dla mnie całym światem, że jestem w stanie zrobić dla niej wszystko. Jako jedyny mnie rozumiał i wspierał.

- Justin, szykuj się, za 10 minut mamy wywiad – Scootera głos przyprawił mnie o kolejny przypływ złości. Zgniotłem kartkę w kulkę zdenerowwany i odwróciłem się do swojego menadżera.

- Jesteś z siebie zadowolony? – wykrzyczałem na niego. – Proszę, brawa dla Scootera, który osiągnął swój cel – zacząłem bić mu brawa, jednak nie było to z powodu dumy, wręcz przeciwnie. – Przez ciebie wyjechała. Zostawiła mnie, bo usłyszała twoje wczorajsze rozmyślenia – wytłumaczyłem mu.

- To chyba dobrze, prawda? Przynajmniej nie musiałeś z nią zrywać, tak aby cierpiała jeszcze bardziej – odpowiedział, a ja miałem ochotę mocno go walnąć, pomimo tego jak wiele nas łączyło i jak wiele dla mnie poświęcił.

- Scooter, czy dla ciebie liczą się jakieś uczucia, czy tylko ilość zer na koncie? Nie rozumiesz, że ja ją kocham? Że jest dla mnie ważna? – wykrzyczałem na niego. – Może i moi fani jej nie lubią, ale mam to gdzieś. Beliebers są dla mnie ważni, to prawda i nigdy nie chciałem wybierać pomiędzy nimi, a nią, a wiesz dlaczego? Bo ona też do nich należy i zawsze była dla mnie na pierwszym miejscu, nawet jeśli jej jeszcze nie znałem. Teraz to też się nie zmieniło. Zawsze powtarzałem innym, żeby nie przestawali wierzyć, że wiara zawsze wygrywa i wiesz co? Ja też zawsze wierzyłem, że oni ją w końcu zaakceptują, że skończą do niej wysyłać te niemiłe komentarze i będzie dobrze. Chciałem tego i dążyłem do tego, aż ty wszystkie nie zepsułeś – wygłosiłem swój długi monolog i wyminąłem go w drzwiach, kierując się do drzwi.

- Gdzie się wybierasz? Zaraz mamy wywiad! – przypomniał mi.

- Skoro pieniądze są dla ciebie ważniejsze niż moje szczęście to może sam weźmiesz w nim udział, bo ja nie mam zamiaru po raz kolejny wypełniać twojej prośby, kiedy ty niszczysz mi życie. Może mam ci jeszcze podziękować sportowym autem, czy kolejnym gadżetem, którego w ogóle nie potrzebujesz? – spytałem wciąż się na niego złoszcząc i teraz zobaczyłem, że również na jego twarzy panuje wrogość.

- Nie pozwalaj sobie za dużo! Nic nie wiesz o karierze, czy o sławie, a ta dziewczyna tylko sprawiała, że oddalasz się od tego coraz bardziej. Gdyby odeszli twoi fani, zostałbyś z niczym – bronił się.

- Nie, bo prawdziwi Beliebers zostaną ze mną na zawsze. Nie uważasz, że to dobrze, że ona się pojawiła w moim życiu? Dzięki niej zobaczyliśmy kto tak naprawdę jest prawdziwy, a kto fałszywy. Szkoda tylko, że zawiodłem się nie tylko na fanach, ale także na załodze, która była dla mnie jak rodzina – powiedziałem i z trzaskiem opuściłem swój dom.

- Justin? Gdzie jedziesz? – spytała Pattie, która robiła coś w ogrodzie. Podszedłem do niej i ucałowałem ją w czoło.

- Lecę do Nowego Jorku. Nie zatrzymuj mnie, bo to nic nie da. Zawsze powtarzałaś mi, że warto walczyć i właśnie to muszę zrobić. Chcę o nią zawalczyć – wyjaśniłem swojej rodzicielce, która tylko delikatnie się uśmiechnęła i się do mnie przytuliła.

- Uważaj na siebie – pożegnała się ze mną i z delikatnym uśmiechem na twarzy, opuściłem swoją posesję.

Nie mogłem jej na to pozwolić. Nie mogłem jej stracić. Nie chciałem tego. Odgrywała zbyt dużą rolę w moim sercu. Każdy mój obraz w głowie przypominał mi o niej. Słyszałem jej śmiech, czułem jej słodkie perfumy i przypominałem sobie ciepło od niej bijące, a z moich oczu leciały łzy. Nie tylko łzy smutku, ale także zły złości, poprzez mojego menadżera, na którym się po raz pierwszy zawiodłem. Uważałem go za swojego drugiego ojca. Zawsze był dla mnie opiekuńczy i służył pomocą. Nigdy nie pomyślałem o nim złego słowa, nawet jeśli sprawiał, że zaszywałem się w swoim pokoju i płakałem, bo zabrał mi dzieciństwo. Nigdy się na nim nie zawiodłem, ale w sumie nigdy nie mów nigdy, prawda? Szkoda tylko, że w tym przypadku to zdanie ma pesymistyczne znaczenie.

* * *

- Dziękuje, naprawdę tego potrzebowałam – powiedziałam do Josh’a, przytulając go na pożegnanie.

- Zawsze do usług – odpowiedział i odwzajemnił uścisk, po czym podeszłam jeszcze do jego kuzynki, która również starała się mnie pocieszyć dzisiejszego wieczoru. Byłam im za to ogromnie wdzięczna, chociaż tak naprawdę byli dla mnie obcymi osobami. Z blondynką rozmawiałam tylko kilka razy, a z Josh’em wymienialiśmy się tylko złowrogimi spojrzeniami, przynajmniej w moim przypadku. Gniewałam się na niego, a kiedy potrzebowałam pomocy, on pierwszy wyciągnął w moim kierunku ramiona i pomógł mi się podnieść. Chłopak, którego uważałam za wroga. Może wiele straciłam przez tą dobę, jednak również zyskałam. Osobę, która zasłużyła sobie na mój szacunek i zaufanie. Jednym czynem, człowiek może tak bardzo zmienić się w czyjś oczach.

Uśmiechnęłam się do nich pogodnie, po czym wzięłam swoją walizkę i wsiadłam do taksówki, która czekała przed wejściem, a starszy kierowca spakował moją walizkę i sam zajął swoje miejsce. Podałam adres mojego wcześniejszego mieszkania, a pan ruszył przed siebie.

Zostałam pozytywnie zaskoczona dzisiejszego wieczoru. Spodziewałam się swojej przyjaciółki, która by mnie przytuliła do siebie i powiedziała, że będzie dobrze, jednak z jej ust wiedziałam, że to nie są tylko głupie słowa wypuszczone na wiatr, ale obietnica, którą mi składała. Jednak zamiast jej zastałam jej chłopakami, który o dziwo, nie wywalił mnie za drzwi, a z otwartymi ramionami zaprosił do środka. Do tego przytulił mnie do siebie i pocieszył mnie, tak że jego słowa podziałały.

Na ulicach panował mrok. Spojrzałam na godzinę w telefonie i zegarek wskazywał 10 wieczorem. Nie wiedziałam, że aż tak bardzo zasiedziałam się w domu swojej przyjaciółki. Odwróciłam wzrok w lewo, a widok który ujrzałam sprawił, że moje serce przyspieszyło, a ja nie wiedziałam co zrobić. Szok i przerażenie przejęły kontrole nad moim ciałem. Mocne światła reflektorów, które pędziły prosto na mnie, a po chwili jedyne co ujrzałam to ciemność, z którą zniknęła nadzieja na jakiekolwiek szczęście, w które jeszcze kilka sekund temu naprawdę wierzyłam. 

______________________________________________

udało mi się wszystko złożyć w całość i w miarę wyszło to tak, jak 

planowałam :) mam nadzieję, że się wam spodoba. zrobiłam trochę

ze Scooter'a takiego bad ass'a, co pewnie niektórych zaskoczyło.

nie przedłużam więcej. 

CZYTAM = KOMENTUJĘ

WASZE OPINIE SĄ DLA MNIE BARDZO WAŻNE, WIĘC PROSZĘ,

POŚWIĘĆCIE TE KILKA SEKUND. Z GÓRY DZIĘKUJE <3 

+ bardzo dziękuje za tak wielką oglądalność, to dla mnie zaszczyt <3