szesnaście

                Siedzieliśmy w samochodzie, zmierzającym w kierunku wyznaczonego miejsca imprezy. To dzisiaj mieliśmy świętować premierę najnowszego teledysku mojego chłopaka. Tego w którym to ja miałam szansę wystąpić, a jednak zrezygnowałam z marzenia innych dziewczyn. Dla naszego dobra, dla dobra jego kariery, jak i swojego szczęścia, które nie miało szans z Belieberkami.

            Justin mocniej ścisnął moją dłoń, kiedy drzwi od jego strony się otworzyły. Posłałam mu skromny uśmiech i mój chłopak pierwszy wyszedł z pojazdu, po czym pociągnął mnie za sobą. Kilku fotoreporterów od razu pojawiło się przy naszej dwójce, jednak żadne z nas na to nie zareagowało, a od razu powędrowało w kierunku budynku.

            Nie lubiłam być w blasku fleszy, wręcz przeciwnie. Chciałam się trzymać od tego jak najdalej. Nie kręciła mnie sława, ani popularność, a już na pewno nie kosztem drugiej osoby. Byłam tutaj dla Justina, aby go wspierać, aby pokazać mu, jak bardzo jestem z niego dumna, a nie po to, abym jutro znalazła się z nim na pierwszej okładce gazety. Dla mnie to nie miało znaczenia. On grał dzisiaj najważniejszą rolę na tej imprezie. To on był najważniejszym gościem dzisiejszego wieczoru. Liczył się tylko jego sukces, jego osoba i jego muzyka. Nic innego nie miało znaczenia.

            Weszliśmy do ciemnego pomieszczenia. Justin wciąż mnie prowadził za rękę i gdyby nie on, zaliczyłabym już kilka upadków na wysokich czarnych butach, do których dobrałam tego samego koloru sukienkę na ramiączkach, a w talii zapięłam rudy, wąski pasek jako mały dodatek. Do tego dobrałam morską torebkę, która idealnie kontrastowała z całym strojem i kilka błyskotek na rękę oraz długi wisiorek.

            Kilka kolejnych kroków wykonanych w ciemności i po chwili znaleźliśmy się na długim korytarzu. Po prawej stronie znajdowali się krzyczący fotoreporterzy, którzy już zaczęli pstrykać zdjęcia, a po lewej stronie znajdowała się biała makieta z powtarzającymi się hasłami. Wzięłam głęboki oddech, przed dalszym ruchem, Justin posłał mi jeszcze delikatny uśmiech, po czym pociągnął mnie na sam środek makiety, gdzie otulił swoją rękę wokół mojego pasa.

            Byłam skrępowana i zawstydzona. Po raz pierwszy znajdowałam się na takiej imprezie i po raz pierwszy widziałam tylu ludzi, którzy wzajemnie się popychali, aby zdobyć chociaż jedno zdjęcie. Poczułam na sobie wzrok Justina, więc odwróciłam wzrok w jego stronę. Bieber się we mnie wpatrywał z uśmiechem na twarzy, a ja poczułam się jeszcze bardziej zawstydzona, więc schowałam głowę kładąc ją na jego ramieniu, a moje długie włosy zasłoniły moją twarz.

            Kiedy poczułam, że rumieńce znikają z moich policzków, ponownie uniosłam głowę i uśmiechnęłam się do fotografów, po czym Justin ruszył w kierunku kolejnego ciemnego pomieszczenia, znajdującego się na końcu dywanu.

* * *

- Jesteś piękna – wyszeptałem Amelii na ucho, kiedy znajdowaliśmy się na kolejnym korytarzu prowadzącym do sali, gdzie miała się odbyć główna ceremonia. Jej policzki nabrały czerwoną barwę, a na jej twarzy zawitał uśmiech, który tak bardzo uwielbiałem. Cmoknąłem ją w policzek i już miałem otwierać znajdujące się przede mną drzwi, kiedy zablokowała mi tą czynność wysoka brunetka z mikrofonem w ręku.

- Witajcie – przywitała się.

- Cześć – odpowiedziałem swobodnie, wciąż trzymając swoją dziewczyn za rękę.

- Dzień dobry – powiedziała Amelia bardziej formalnie.

- Wyglądacie uroczo, miło widzieć Was szczęśliwych – skomentowała, co sprawiło, że na mojej twarzy zawitał uśmiech.

- Wiele przeszkód było na naszej drodze, aby do tego dojść, a jednak.. wystarczy uwierzyć – odpowiedziałem z uśmiechem.

- Jak sobie radzicie z tymi wszystkimi złymi komentarzami skierowanymi w Waszą stronę? – zadała kolejne pytanie.

- Nie jest łatwo, zwłaszcza jeśli wypowiedzi dotyczą osób, na których Ci bardzo zależy, ale na wszystko jest pewna recepta, której my musimy się stosować i to daje nam siłę – wytłumaczyłem.

- Zdradzisz nam coś więcej o najnowszym teledysku, który za chwilę zobaczymy? Podobno ma być to coś całkiem innego – brunetka po raz kolejny zabrała głos.

- Tak, ten teledysk różni się od poprzednich, jest bardziej dojrzały i długo nad nim pracowaliśmy, aby osiągnąć ten końcowy efekt i jestem bardzo dumny z osiągniętej pracy. Mam nadzieję, że Wam się również spodoba – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Amelia, czy ty go już widziałaś? – tym razem pytanie zostało skierowane do mojej dziewczyny.

- Nie, dlatego również z niecierpliwością czekam na zobaczenie tego klipu, bo wiem, że Justin po raz kolejny nas pozytywnie zaskoczy swoją twórczością – odpowiedziała swobodnie z delikatnym uśmiechem na twarzy.

- Dziękuje Wam bardzo za udzielone odpowiedzi, miłej zabawy – pożegnała się z nami i zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, brunetka już znajdowała się daleko za nami, a ja nacisnąłem na klamkę w drzwiach, za którymi znajdowało się duże pomieszczenia z kilkunastoma krzesłami, wielkim ekranem oraz dużym parkietem po drugiej stronie pomieszczenia.

            Teledysk był dziełem, z którego byłem najbardziej dumny w całej swojej karierze muzycznej. Było dokładnie tak, jak chciałem. No, może nie licząc tej jednej rzeczy. Nie było tam jej. Brakowało tego jednego szczegółu, który dla niektórych był niczym, a dla mnie był całym światem.

            Zajęliśmy swoje miejsca w pierwszym rzędzie, a po kilku minutach na wielkim ekranie pojawiły się pierwsze sceny z teledysku. Zaczynając od rozmowy, poprzez sceny z Chanel, aż do samego końca, kiedy to przegrałem w walce o miłość. Ten teledysk przypomina to, co się dzieje pomiędzy mną, a Amelią. Razem walczymy o szczęście, jednak nie z jej tatą, a z moimi fanami. Walczymy o wspólny uśmiech, o to, abyśmy mogli pokazać światu, że jesteśmy w sobie naprawdę zakochani, jednak tak jak pod koniec teledysku.. przegrywamy. Zawsze jesteśmy słabsi, pomimo wszelkich starań. Chciałem ją bronić, ale sam poległem. Chciałem, aby była szczęśliwa, jednak sam nie jestem pewien, czy mi się to udało. Nie chcę widzieć sztucznego uśmiechu, który jest tylko po to, abym ja się nie zamartwiał. Chcę zobaczyć ten sam szczery uśmiech, który towarzyszył jej w dniu, kiedy się poznaliśmy, kiedy mnie zobaczyła na ulicy Nowego Jorku. Zanim jeszcze to wszystko się zaczęło.

            Po pomieszczeniu rozbrzmiały brawa, które wyrwały mnie z myślenia.

- Jestem z Ciebie dumna – usłyszałem od dziewczyny, o której przed chwilą rozmyślałem. Uśmiechnąłem się do niej, a ona jeszcze bardziej ścisnęła moją dłoń. Była aniołem, który czasem zapominał jak latać, ale ja byłem tutaj po to, aby jej o tym przypomnieć. Aby pokazać jej rzeczy, które czasami są jej przysłaniane.

* * *

            Dochodziłam już do kierowanego się przeze mnie pomieszczenia, czym była garderoba Justina i kiedy już miałam wchodzić do środka, jedno zdanie skłoniło mnie do zatrzymania się.

- Justin, myślę, że powinieneś zakończyć tą całą Jamelię – usłyszałam głos Scooter’a, a ja poczułam jak coś we mnie pęka. Nie powinnam podsłuchiwać, jednak to jedno zdanie od tak ważnej osoby dla Justina, zmieniło wszystko. Uczucie ciekawości, a zarazem strachu przed kolejnymi słowami, szybko we mnie zawitało, a ja jak sparaliżowana stałam obok drzwi, wsłuchując się w dalsze słowa.

- Że co?! Chyba sobie żartujesz! – podniósł swój głos mój chłopak, a na moją twarz wkradł się skromny uśmiech poprzez jego postawę.

- Zrozum, że przez to tracisz fanów. Liczniki na portalach idą w dół, zamiast w górę, a jak nie to stoją w miejscu, tak nie powinno być – wytłumaczył mu Braun.

- Ja ją kocham – wyznał Bieber.

- Miłość potrafi zaślepić wszystko co się dookoła dzieje – odpowiedział mu jego menadżer, a po moim policzku spłynęła pierwsza łza.

- Amelia nic mi nie zaślepiła, rozumiesz? Ona mi pomogła, tak samo jak ja jej i nie mam zamiaru z tego rezygnować tylko dlatego, abyś ty miał więcej zer na koncie – usłyszałam zdenerwowany głos Justina, który wędrował po pomieszczeniu.

- Robię to dla Twojego dobra. Pomyśl co Ci dali fani, to dzięki nim tutaj jesteś, to dzięki nim jesteś międzynarodową gwiazdą. Nie dzięki mi, czy jej. ICH, a teraz właśnie odchodzą, przez Twoją głupotę – Scooter również uniósł swój głos.

- Nie ma mowy, Scooter. Nie zranię jej, a przy okazji również siebie. Ona jest dla mnie ważna – oznajmił Juju.

- A kto jest ważniejszy, ona czy Beliebers? – zapytał, a po moim policzku spłynęły kolejne łzy. Poczułam jak coś wewnątrz mnie po prostu pęka, jakby właśnie skończyła się piękna przygoda, nazywana marzeniem, a zaczęła się koszmarna klęska. Nie chciałam słyszeć odpowiedzi, nie musiałam, aby wiedzieć jaka ona jest. Uciekłam, jak najciszej potrafiłam, wciąż płacząc.

Byłam naiwna, że to wszystko może po prostu wypalić, że to wszystko może się udać. Pewnego dnia to musiało się skończyć. Jedna mała sierota o imieniu Amelia, zasmakowała swoich marzeń. To całe wydarzenie było dla mnie jak bal dla Kopciuszka. Nieszczęśliwa dziewczyna, która odnajduje prawdziwego księcia z bajki. On się o nią troszczy i opiekuje, a także sprawia, że na jej twarzy ląduje szczery uśmiech. Jest cudownie, jak to w każdej bajce, jednak wybija wyznaczona godzina i czas pryska. Jak za jednym machnięciem różdżki. Dobra wróżka spełniła jedno marzenie, a teraz czas powrócić do rzeczywistości. Szarej rzeczywistości, która całymi dniami mnie przytłaczała. Ten jeden chłopak trzymał mnie przy życiu, a teraz i on zniknął..

- Amelia, widziałaś moż.. – wpadłam na jakiegoś chłopaka i po barwie głosu rozpoznałam, że to Alfredo – co się stało? – spytał widząc mnie zapłakaną.

- Ja.. muszę wyjechać – wyjaśniłam mu szybko i chciałam pobiec w kierunku wyjścia, jednak on mnie zatrzymał.

- Hej, chodź, zawiozę Cię do domu – zaproponował.

- Nie musisz – wydukałam przez łzy.

- Ale chcę – odpowiedział i zaprowadził mnie na podziemny parking. Nie mogłam przestać o tym myśleć. Po mojej głowie wciąż błąkały tylko jedne słowa ‘Kto jest dla Ciebie ważniejszy?’ ‘Musisz to zakończyć’. To bolało, cholernie bolało. Naprawdę go pokochałam. Nie jako swojego idola, ale swojego bohatera, którego miałam zaszczyt nazywać swoim chłopakiem. Zagościł w moim sercu jako ktoś więcej.

Fredo szybko odnalazł swoje auto, przy którym otworzył przede mną drzwi pasażera. Zajęłam swoje miejsce, a mój towarzysz miejsce kierowcy, po czym odpalił silnik i ruszył długimi tunelami prowadzącymi do wyjazdu.

Całą drogę towarzyszyła nam cisza, aż do samego domu Biebs’a, gdzie wpadłam jak poparzona i do swojej czarnej walizki zaczęłam pakować wszystkie swoje rzeczy. Łzy nadal ciekły po moich policzkach, jednak nie starałam się ich nawet powstrzymać. Nie czułam takiej potrzeby, skoro za kilka sekund miały się one znowu pojawić.

W kilka minut uporałam się z wszystkimi rzeczami. Nie miałam ich zbyt dużo i teraz byłam wdzięczna, że jednak nie zabierałam całej swojej szafy. Wzięłam jeszcze swoją dużą czarną torbę, do której spakowałam wszystkie podręczne rzeczy, jak i przeróżne potrzebne mi drobiazgi, po czym ruszyłam do wyjścia.

Po raz ostatni byłam w tym pokoju, czułam to. Nie byłam tutaj długo, a jednak to miejsce miało dla mnie duże znaczenie. Pozostanie tutaj dużo pamiątek po mnie, ponieważ nie wszystko jestem w stanie zgarnąć na podróż samolotem, jednak nie zamierzałam tak tego zostawić. Zamierzałam zniknąć z jego życia raz na zawsze, tak jakby nigdy mnie tutaj nie było.

Przed wyjściem, wzięłam jeszcze pustką kartkę i czarnym markerem, z trudem napisałam dwa zdania.

‘Pomagam Ci podjąć decyzję, do której odpowiedź i tak otrzymałeś już od swojego serca. Jesteś ich marzeniem, tak jak przez ten cały czas byłeś moim.’

Odłożyłam kartkę na biurko, mając nadzieję, że Justin po powrocie ją tutaj znajdzie, po czym wyruszyłam na hol.

- Pomóc Ci? – spytał Alfredo.

- Nie, dzięki. I tak już dużo zrobiłeś – oznajmiłam, ocierając kolejne łzy, które wciąż nie przestały płynąć po moich policzkach.

- Dlaczego? – zadał tylko jedno pytanie przed moim wyjściem.

- Tak będzie lepiej dla niego – odpowiedziałam, trudno wypowiadając słowa, ponieważ utrudniała mi to wielka gula w gardle. Przytuliłam go na pożegnanie, po czym opuściłam ten duży budynek nazywany ostatnio przeze mnie domem.

* * *

            Wyszłam z jednej z kabin na lotniskowej łazience, gdzie zamieniłam swoją wieczorową sukienkę na coś bardziej praktycznego. Były to wytarte dżinsy, biała, luźna bluzka na krótki rękaw oraz ciemnofioletowy, rozpisany kardigan z wzorami na dole. Ze swojej czarnej torebki wyciągnęłam szczotkę, którą przeczesałam swoje długie włosy i związałam je w kucyk, po czym przemyłam jeszcze mokre policzki od łez, zimną wodą i ruszyłam ku wyjścia.

- Pasażerowie lotu 148 do Nowego Jorku, proszeni są na pokład – usłyszałam jak żeński głos rozchodzi się po wszystkich kątach na lotnisku, więc tak jak pani nakazała, bez wahania skierowałam się w stronę samolotu. Młody mężczyzna sprawdził mi bilet, po czym wpuścił mnie do samolotu.

Szybko odnalazłam swoje miejsce, wśród innych ludzi i kiedy włożyłam swoją torbę, do przeznaczonego na to miejsca, usiadłam przy oknie.

- Ty jesteś Amelia Clark? – usłyszałam, kiedy miałam właśnie wkładać słuchawki do uszu i odpłynąć w rytmie smętnych piosenek.

- Tak – odparłam zachrypniętym głosem od płaczu.

- Jestem wielką fanką Justina i przyznam, że na początku nie popierałam waszego związku, jednak po czasie zrozumiałam, że tak jak my, należałaś do tej wielkiej rodziny Beliebers i spełniło się Twoje marzenie, a przecież on nauczył nas marzyć. Nauczył nas w nie wierzyć – wytłumaczyła mi.

- Dziękuje, to wiele dla mnie znaczy – odpowiedziałam jej i próbowałam się uśmiechnąć, jednak nic z tego. Zrobiło mi się ciepło na sercu, jednak po chwili przypomniałam sobie jego rozmowę ze Scooter’em i z moich oczu poleciały kolejne łzy, które starałam się ukryć.

- Coś się stało? – spytała mnie młoda dziewczyna.

- Nie, nic poważnego – skłamałam. 

- Wszystko będzie dobrze – wiedziałem, że to nie zwykłe słowa, a tekst jego piosenki.

- Dziękuje – uśmiechnęłam się do niej, po czym brunetka odeszła w stronę swojego miejsca, a ja wbiłam swój wzrok w okno.

Może i ona należała do tego grona, które mnie nie hejtowało lub któremu było obojętne to, czy Justin z kimś jest, czy też nie, ale to nie wyklucza tego, że jest jeszcze milion członków tej wielkiej, potężnej rodziny, która nadal była wrogo nastawiona do mojej osoby, jednak wciąż nie widziałam w nich wrogów, a powinnam, bo właśnie po raz kolejny odebrali mi to, na czym tak bardzo mi zależało. Szczęście, marzenia, a teraz także jego. Justina, który znaczył dla mnie wiele, który sprawiał, że budziłam się z uśmiechem na twarzy i zasypiałam z prośbą, aby to szczęście trwało jak najdłużej, aż w końcu wyczerpałam swój limit. Razem z nim, znikła we mnie wszelka radość, a wypełniła ją tylko rozpacz i smutek, czyli powrót do starego życia, które odpłynęło na jakiś czas, jednak powróciło z podwójną siłą.

____________________________________________

Witam przy nowym rozdziale, który znowu jest dodawany późno, wiem i

przepraszam za to, jednak nie mogłam zebrać myśli i jak zwykle, nie jestem

z niego zadowolona, ale na nic lepszego mnie po prostu nie stać, wybaczcie.

Muszę się pochwalić, otóż dziś mijają 3 lata odkąd jestem Belieber. Zawdzięczam

mu naprawdę wiele i dzięki Justinowi moje życie zmieniło się na lepsze, dzięki

niemu wciąż mam okazję tutaj być, a także chęci do spełniania swoich marzeń.

Jeden chłopak z Kanady, a tak zmienia życie, jak i człowieka <3

OUTFIT WIECZOROWY : KLIK

OUTFIT DRUGI : KLIK

Proszę o szczere opinie, to dla mnie ważne. Z GÓRY BARDZO DZIĘKUJE :*

+ do końca opowiadania zostały jeszcze 3 rozdziały i epilog.