trzy

muzyka

   Zamieszałam drewnianą łyżką sos pomidorowy, który przygotowywałam do swojej lasagne szykowanej dla reszty współlokatorów, kiedy przerwał mi dzwonek do drzwi.

- Cholera – jęknęłam pod nosem i oparłam łyżkę o czarną patelnię, po czym ruszyłam pędem do drzwi. Otworzyłam je przekręcając klucz w zamku i ujrzałam swojego przyjaciela z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Hej – Josh przywitał się entuzjastycznie i przytulił mnie na powitanie, a ja szybko odwzajemniłam uścisk i wpuściłam go do środka. – Claire ma być dopiero za pół godziny, bo miała wejść jeszcze do sklepu po jakieś drobiazgi – wyjaśniłam mu.

- Wiem, ale pomyślałem, że przyda Ci się dodatkowa para rąk do robienia obiadu, więc jestem – odpowiedział z szyderczym uśmiechem na twarzy i ruszył w stronę kuchni.

- Skąd wiedziałeś, że to ja dzisiaj szykuje posiłek? – spytał zainteresowana i usiadłam na blacie, kiedy on podszedł do mojego sosu.

- Jest piątek, zawsze to robisz właśnie w ten dzień – wyjaśnił, a ja przewróciłam oczami w odpowiedzi.

            Jeszcze kilka miesięcy wyzywałam tego chłopaka w myślach za to, że jest z moją przyjaciółką. Miałam mu za złe to, co zrobił mi w przeszłości. Widziałam w nim tylko i wyłącznie tego samego dupka i idiotę sprzed lat, nie zauważając, że on od dawna już taki nie jest. Od kilkunastu tygodni mogłam go nazwać swoim przyjacielem i nie bałam się tego powiedzieć na głos. Wiedziałam, że mogę na niego liczyć, a jedyne co było między nami to przyjaźń i nowy początek. Jedynym naszym celem było odbudowanie tego, co schrzaniliśmy w przeszłości i zapomnienie o tym, a cieszenie się tym, co było teraz.

Już miałam coś powiedzieć, kiedy mój telefon dał sygnał nowej wiadomości, a ja wyciągnęłam rękę w jego kierunku nie ruszając się z miejsca i szybko go odblokowałam. 

‘Gotowa na koncert? Będę po Ciebie za godzinę, F.’

Uśmiechnęłam się pod nosem na wspomnienie o dzisiejszym wieczorze z poznanym przeze mnie chłopakiem i zabrałam się za pisanie odpowiedzi, ale w tym samym czasie poczułam na sobie wzrok swojego przyjaciela.

- Co? – spytałam patrząc na niego, a on nadal mi się przyglądał.

- To coś specjalnego? – zapytał, a ja zrobiłam minę nie wiedząc o co chodzi.

- Co masz na myśli? – odpowiedziałam pytaniem i odłożyłam telefon na blat, nie odpisując na wcześniejszą wiadomość.

- Szczerzysz się do ekranu gorzej niż Ann, kiedy ujrzy nowe pary szpilek – oznajmił, na co ja się zaśmiałam, żeby tylko ukryć rumieńce pojawiające się na moich policzkach.

- To nic takiego – powiedziałam po chwili, ale on nie ustąpił i wciąż się we mnie wpatrywał, czekając na rozwinięcie mojej wypowiedzi. – Przestaniesz? Czuję się jakbyś mi wiercił dziurę w głowie – zakpiłam i sięgnęłam ponownie po telefon, żeby odpowiedzieć na wcześniejszą wiadomość i spróbować zignorować swojego przyjaciela.

- Amy – on jako jedyny używał do mnie takiego zdrobnienia i robił to rzadko, więc odwróciłam niechętnie głowę w jego stronę i westchnęłam głośno.

- Nie masz się o co martwić, zaufaj mi – próbowałam go przekonać, ale wiedziałam, że on nie odpuści. Nie należał do ludzi, którzy się szybko poddawali, ale walczyli o to, czego pragnęli i to często mnie w nim denerwowało, bo przed tym człowiekiem nic nie dało się ukryć.

- Dopiero udało Ci się podnieść z tego wszystkiego co było między Tobą, a Justinem, a widzę, że ten chłopak to nie zwykły znajomy, bo uśmiechasz się tak samo jak na myśl o Bieber’e. Nie chcę, żebyś znowu przechodziła przez to samo. –

- Możemy nie rozmawiać o mnie i Justinie? – poprosiłam.

- Nie, dopóki mi nie odpowiesz czy to między tobą, a tym.. – spojrzałam na niego wymownie, nie chcąc aby kończył tego zdania – a Twoim nowym przyjacielem. To coś poważnego? – poprawił się.

- Nie. Idziemy tylko na koncert – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Jasne i może to, że jutro rano będę miał całe streszczenie wieczoru jak to przypadkowo na siebie spojrzeliście i wymienialiście ze sobą ślinę to tylko moja wyobraźnia? – zakpił.

- Ugh, jesteś okropny! – skomentowałam i zeskoczyłam z blatu. – Idę się przebrać.

- Może Ci doradzić czy założyć różową czy fioletową bluzkę? To przecież dla Ciebie sprawa życia i śmierci! – powiedział przejętym, piskliwym głosem.

- Oj, koniecznie! I zapisz mnie jeszcze do fryzjera, bo przecież nie mogę wyjść w tym czymś  na głowie – przerzuciłam włosami do tyłu naśladując go, na co oboje wybuchliśmy śmiechem. Po chwili obróciłam się na pięcie i weszłam do swojego pokoju.

Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej czarne rurki, białą, luźną podkoszulkę, która była z bardzo cienkiego materiału, po czym narzuciłam na siebie wybrane rzeczy. Na stopy założyłam czarne, krótkie oficerki z ćwiekami, a na ramiona zarzuciłam jeszcze czarną skórę, w której podwinęłam rękawy do łokci.

Wyszłam z pokoju i wróciłam do swojego gościa, który rozmawiał już z kimś w kuchni. Kiedy tam weszłam, ujrzałam Ann, której wzrok od razu powędrował w moją stronę, ilustrując mnie dokładnie.

- Ło, a pani gdzie się wybiera? – spytała mnie zaciekawiona.

- Idzie na randkę – odpowiedział za mnie Josh i uśmiechnął się triumfalnie, a ja wzięłam do ręki poduszkę i cisnęłam ją w jego stronę. Mój przyjaciel zdążył się odsunąć, jednak poduszka uderzyła w patelnię, rozpryskując małą część sosu się w niej znajdującego. Błękitna koszulka mojego przyjaciela stała się teraz w czerwone cętki, a ja się głośno zaśmiałam razem z Ann.

- To za karę – wytknęłam w jego stronę język, a on uśmiechnął się do mnie sztucznie i zaczął iść w moją stronę. Zanim zdążyłam się zorientować co planuje, był już przy mnie. – Odejdź ode mnie – powiedziałam cofając się do tyłu, ale on był coraz bliżej i jego czyny były szybsze niż sądziłam, bo już po chwili złapał mnie mocno tuląc do siebie, tak że czułam jak mocno do niego przylegam.

Próbowałam się bronić, ale on nie dawał za wygraną i dopiero po chwili odstawił mnie na podłogę z triumfalnym uśmiechem na twarzy. Spojrzałam na swoją jasną bluzkę, która miała pozostawiony ślad, jak na odzieży Josh’a.

- Nienawidzę Cię – skomentowałam patrząc na niego złowrogo, a on się głośno zaśmiał.

- Nieprawda, kochanie. Ty mnie kochasz – odgryzł mi.

- Nie, wcale nie – szybko odpowiedziałam.

- Aww, słodko byście razem wyglądali – usłyszałam głos Ann z kuchni, patrząc na Josh’a i niemal poczułam jak robi się pomiędzy nami niezręcznie.

Poczułam się dziwnie, bo to wszystko było dla nas przeszłością. Mieliśmy taką okazję, ale on to zepsuł i pomimo tego, że nie miałam mu tego za złe, poczułam się niezręcznie w jego towarzystwie. Po raz pierwszy od bardzo dawna.

Odchrząknęłam i bez słowa wróciłam do swojego pokoju, zostawiając go w salonie. Nie czułam nic do niego. Kochałam go, ale jako brata. Wiedziałam, że był szczęśliwy z Claire i nie chciałam, aby to się zmieniło, ale te słowa zabrzmiały dziwnie i sprawiły, że napięcie między nami wróciło. 

muzyka

- Justin, już czas – powiedział w moją stronę Scooter, który wszedł do mojego pokoju. Niechętnie wstałem z łóżka i wyminąłem go w drzwiach, kierując się w stronę głównego wyjścia z hotelu.

Przebywałem obecnie w Londynie, gdzie miało się odbyć kilka wywiadów i spotkań z fanami ze względu na promowanie akustycznej płyty. Poświęciłem temu trochę czasu i zaangażowania. Dzięki muzyce mogłem uciec od tego wszystkiego co się działo dookoła mnie, jednak nie do końca mogłem zapomnieć. Podczas każdej piosenki widziałem jej twarz przed sobą. Słyszałem jej słowa pochwały, kiedy pierwszy raz słyszała mój album ‘Believe’, słyszałem jej ciche nucenie tych piosenek pod nosem, a ja specjalnie wybrałem takie, które odgrywały specjalną rolę w moim sercu. Specjalnie wybierałem takie, które mi o niej przypominałem, jakbym chciał przyswoić sobie jeszcze więcej bólu zanim od niego uciekać. Nie potrafiłem uciec przed czymś, co mnie uszczęśliwiało. Może teraz nie było najlepiej, może to wszystko już nigdy nie wróci, ale nie umiałem się tak po prostu poddać. Walczyłem, ale jeszcze sam nie wiedziałem o co.

Wyszedłem na zimne powietrze i usłyszałem od razu dźwięki migawek aparatu i kilkoro ludzi niemal na mnie wpadało, aby tylko zrobić mi kilka zdjęć. Moja złość automatycznie się zwiększyła, a ja schyliłem głowę jeszcze bardziej, aby tylko nie dać im tej satysfakcji.

Już zamykałem drzwi od czarnego vana, kiedy usłyszałem głosy zza drzwi.

- Amelia Ci się już znudziła czy może płaciłeś jej za mało za udawanie miłości do Ciebie?

- A może po prostu nie mogła wytrzymać z Twoim ego?

- Cholerny gówniarz, który myśli, że ma wszystko.

Zacisnąłem ręce w pięści i niemal poczułem jak moja twarz robi się czerwona od złości przez ich słowa. Wiedziałem, że robią to tylko po to, aby mnie skompromitować i mieć o czym pisać, ale to bolało i nie chciałem ponownie siedzieć w miejscu, kiedy coś takiego działo się dookoła mnie.

Wyskoczyłem jak poparzony z samochodu i rzuciłem się w jego kierunku.

- Co powiedziałeś? Co do jasnej cholery powiedziałeś? – krzyknąłem w jego kierunku, a w czasie złapał mnie jeden z ochroniarzy i przycisnął w klatce piersiowej, abym wrócił do samochodu. – Pierdol się pieprzony idioto! – powiedziałem zdenerwowany.

- Justin, do auta, już – powiedział do mnie Moshe, ale ja wciąż słyszałem głupie wyzwiska za moimi plecami.

- Wracaj do Ameryki gdzie Twoje miejsce!

- Jestem z Kanady, idioto! – warknąłem i wsiadłem z powrotem do swojego vana, gdzie siedział już Scooter.

- Zwariowałeś? Dałeś im to, czego dokładnie chcieli – powiedział zdenerwowany.

- Miałem im na to pozwolić? Miałem udawać, że to nie miało miejsca? – spytałem wciąż podniesionym tonem.

- Tak – odpowiedział stanowczo.

- Żebym jak zwykle wyszedł na tego idealnego, młodego chłopaka, który musi być cały czas uśmiechnięty? Wybacz, skończyłem z tym – oznajmiłem pewny swojego zdania i odwróciłem głowę w drogą stronę nie mając ochoty na kłótnie z nim. 

* * *

- I say "You are all I want tonight" I say "You are all I need" my world it turns to see your smile you're giving me a reason, reason, reason you're giving me a reason, reason, reason – Wesley z Emblem3 śpiewał refren jednej z ich piosenki, a ja razem z Fabianem staliśmy pod sceną i kołysaliśmy się do jej melodii, a pod nosem podśpiewałam słowa, których wcześniej się nauczyłam.

Chłopacy byli w środku występu, a ja poczułam jak robi mi się duszno i zaczyna mi brakować oddechu. Przypomniałam sobie o wcześniejszych zaleceniach lekarza, że przebywaniu w dużej ilości ludzi może mieć właśnie takie skutki i może to się skończyć osłabieniem.

- Przepraszam, muszę się przewietrzyć – szepnęłam słabo w kierunku Fabiana i przecisnęłam się przez ludzi stojących dookoła, starając się nie stracić równowagi. Weszłam po schodach do góry i pchnęłam ciężkie drzwi, aby znaleźć się na zewnątrz.

Kiedy poczułam na swojej skórze zimne powietrze, poczułam ulgę. Wzięłam kilka głębszych oddechów i usiadłam na zimnym murku, co pomogło mi wrócić do normalnego stanu życia.

- Coś się stało? – usłyszałam głos swojego przyjaciela, który położył swoją dłoń na moim ramieniu.

- Nie, ja po prostu źle się poczułam – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Wyglądasz blado – zauważył zmartwionym tonem. – Chcesz jechać do domu?

- Nie, Fabian, to naprawdę nic takiego – nie chciałam mu mówić o chorobie, którą miałam. Nie chciałam go martwić, a może nie ufałam mu jeszcze na tyle, aby zwierzać mu się z osobistych problemów? Wolałam, aby pozostało to na razie na swoim miejscu. Tak będzie lepiej dla mnie, dla niego, dla naszej znajomości. Może zatrzymywał mnie strach, że kiedy się dowie, ucieknie. Kto chciałby mieć coś wspólnego z dziewczyną, która ma nowotwór? Kto chciałby słuchać jej narzekań? Wyczekiwać z nią dnia, kiedy tylko naczyniak może pęknąć i wszystko się może skończyć? Wiedzieli o tym tylko najbliżsi i niech tak pozostanie.

- Jesteś pewna? – upewnił się.

- Tak, po prostu zrobiło mi się duszno, naprawdę dużo osób jest w środku – zauważyłam starając się mówić normalnym tonem głosu.

- Tak, to prawda, ale nie dziwmy się. Chłopacy są niesamowici i mają cudowną energię – skomentował. – Może przejdziemy się na spacer?

- Z chęcią – odpowiedziałam bez zastanowienia, wiedząc że więcej świeżego powietrza może mi tylko pomóc, a nie odwrotnie. Pomimo tego, że temperatura nie była najwyższa, a ja zaczęłam żałować, że narzuciłam na siebie tylko skórę, mój oddech się poprawił i czułam jak wszystko powoli wraca do normy.

Zaczynałam się czuć niekomfortowo w jego towarzystwie. Chciałam na niego spojrzeć, na jego oświetloną twarz przez pobliskie latarnie, ale nie chciałam, aby źle to odebrał. Spacerowaliśmy w ciszy, a ja próbowałam się powtrzymać od uśmiechu, który samoistnie wkradał się na moją twarz. Czy czułam się szczęśliwa? Nie wiem. Prawie go nie znałam i bałam się zaryzykować. Bałam się mu zaufać, bo czułam strach, że on może to jedynie wykorzystać.

Przypomniało mi się moje pierwsze spotkanie z Justinem. Zachowywałam się tak samo. Byłam tak samo skrępowana jak w tym momencie, jednak z Bieber’em szybko udało nam się odnaleźć wspólny język i szybko znaleźliśmy sposób, aby się lepiej poznać i aby zapobiec krępującej ciszy, a teraz tak nie było.

Nie powinnam teraz o tym myśleć. Czułam jak łzy gromadzą się w moich oczach pod wpływem wspomnienia tamtego dnia. Kiedy ujrzałam jego uśmiech z takiego bliska, kiedy on spełnił moje marzenie, kiedy po prostu był.

Szybko odwróciłam głowę w drugą stronę, żeby tylko nie pokazać mu prawdziwych emocji, a on od razu zauważył, że coś jest nie tak.

- Amelia, spójrz na mnie – poprosił swoim  melodyjnym głosem. Dyskretnie otarłam pojedynczą łzę z policzka i zwróciłam się w jego stronę. Przyjrzał mi się uważnie, jakby szukał jakiejś odpowiedzi i bałam się, że o coś zapyta, ale on tylko zbliżył swoje usta do moich, jednak zanim zdążył wykonać planowany ruch, odwróciłam głowę w drugą stronę.

- Przepraszam, ale nie całuję się na pierwszych randkach – powiedziałam szybko patrząc na niego.

- A ja nigdy nie przestrzegam zasad – odpowiedział i objął swoją ciepłą dłonią mój mokry policzek, kciukiem ocierając miejsce, gdzie przed chwilą spłynęła łza i zbliżył się do mnie. Poczułam jego usta na swoich i pomimo tego, że czułam potrzebę, aby to zakończyć, nie potrafiłam. Jedną ręką złapałam go z tyłu głowy, zbliżając się do niego jeszcze bardziej, a drugą położyłam na jego torsie. Poczułam miłe motylki w brzuchu, ale zarazem tysiące pytań przewinęły mi się przez myśl i zero odpowiedzi.

Czy coś do niego czułam? Czy mogłam mu zaufać? Czy faktycznie był dla mnie kimś więcej jak to dzisiaj zauważył Josh? Jego uśmiech, jego czyny, jego zapach, jego gesty przyprawiały mnie o ciarki na całym ciele, o miłe uczucie wewnątrz, ale bałam się znowu zaryzykować. Miałam zacząć od początku i może właśnie on może być moim lekarstwem, moją ucieczką od przeszłości, ale.. Właśnie, znowu to cholerne ‘ale’ stawało mi na drodze, aby zaryzykować i spróbować i nie umiałam z tym walczyć.

Poczułam jak Fabian się ode mnie odsuwa, a kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam jak delikatnie się uśmiecha.

- Przepraszam, ale.. – zaczęłam.

- Nie, to ja powinienem przeprosić – przerwał mi szybko i uśmiech zniknął z jego twarzy. – Wiem, że nadal za nim tęsknisz i nie chcę tego psuć, ani nic..

- Nie – tym razem to ja zareagowałam – Między mną, a nim nic już nie ma, ale.. co jest między nami? 

______________________________________

 spieprzyłam ten rozdział po całości. od początku do końca, wybaczcie.

nic nie jest takie jakie powinno być, ale ostatnio tracę chęci nawet do pisania.

co myślicie o pocałunku? czy Fabian zrobił to specjalnie, aby się do niej

zbliżyć czy może faktycznie coś do niej czuje? 

czekam na opinię! :)

kochani, z okazji Świąt Wielkanocnych chciałam Wam życzyć wszystkiego

co najlepsze. aby ten czas był dla Was pełen uśmiechu, radości i miłości!

kocham Was <3