cztery

muzyka

            To samo miejsce, te same korytarze i ludzie dookoła, którzy chwalili nowe dzieło Justina. Szłam obojętnie wąskim, białym korytarzem, mając na sobie tą samą sukienkę co tamtego krytycznego wieczoru. Zaglądałam na każdego pokoju, który mijałam, sama nie wiedząc czego szukając. Doszłam w końcu do garderoby Justina. Nie czując kompletnie nic, chciałam wejść do środka, będąc pewna, że zamiast Justina jest tam Fabian, ale sama nie umiałam sobie odpowiedzieć dlaczego.

- Co Cię łączy z Amelią? – usłyszałam z danego pokoju i głośny śmiech Fabiana odbił się na każdej ze ścian, jak i w moich uszach. Nie ruszałam się, ale słuchałam z zainteresowaniem dalszej konwersacji z moim przyjacielem jak i nieznanym mi do tej pory głosem.

- Stary, mówisz poważnie?! – odparł i niemal mogłam sobie wyobrazić jak przy tym niewyobrażalnie się uśmiecha. – Ta suka nie jest mnie warta. Rozkocham, sprawię, że mi zaufa, aby to wykorzystać – cicho zachichotał – A potem zostawię jakby nigdy nic – podzielił się swoim dopracowanym planem, a ja poczułam jak łzy gromadzą się w moich oczach. Usłyszałam jeszcze głośne trzaśnięcie, co oznaczało, że Fabian jak i jego osoba towarzysząca przybili sobie piątki, a ja nie mogąc dłużej tego słuchać, pobiegłam w innym kierunku, nie zauważając nawet, że na kogoś wpadam.

- Nie jesteś tego warta – usłyszałam dobrze znany mi głos. Uniosłam głowę i zobaczyłam te same brązowe tęczówki wpatrujące się w moje i tą troskę wypisaną na jego twarzy. Nic więcej nie mówiąc, zbliżył swoje usta do moich, zagłębiając się w słodkim pocałunku. Nie opierałam się, tylko płakałam, a potem moja rozkosz została momentalnie przerwana. 

- Amelia – usłyszałam przez sen i niechętnie otworzyłam oczy przestraszona. Przed sobą zobaczyłam siedzącego na moim łóżku Fabiana, co mnie jeszcze bardziej przeraziło.

- Hej, co ty tutaj robisz? – spytałam podnosząc się do pozycji siedzącej, nawet nie myśląc jak wyglądam po kolejnym koszmarze tej nocy, tylko patrząc na niego czekając na odpowiedź. On jednak mi jej nie udzielił, a przysunął swoją prawą dłoń do mojego policzka. W jego oczach widziałam troskę i strach. Po chwili jego kciuk dotknął mojego ciepłego policzka i starł z niego pojedynczą łzę, która nawet nie wiem kiedy tam się pojawiła.

- Co Ci się śniło? – spytał z troską w głosie.

- Zwykłe głupoty – odpowiedziałam obojętnie, kiedy on cofnął swoją dłoń, nie przestając na mnie patrzeć.

- To nie wygląda jak głupoty, Amelia – nie odpuszczał.

- Po prostu miałam mały koszmar, zapomnij – poprosiłam i kiedy chciałam wstać z łóżka i spuściłam już nogi na jasny dywan, on mnie zatrzymał łapiąc mnie za dłoń.

- Mam zapomnieć o widoku płaczącej dziewczyny i nic z tym nie robić? – spytał, a kiedy zorientował się, że chciałam kiwnąć głową, ponownie się odezwał. – Nie ma mowy. Martwię się o Ciebie.

- Nie musisz – szybko zaprzeczyłam. – A teraz naprawdę mi powiedz co tutaj robisz, bo zaczynam się martwić o swoją prywatną przestrzeń – powiedziałam, a on cicho zachichotał, co było dobrym znakiem, że chociaż na chwilę odpuści daną sprawę.

- Wpuścił mnie niejaki Josh – wytłumaczył szybko.

- No jasne – skomentowałam, na co on ponownie się uśmiechnął. – Nie zrobił Ci żadnego kazania na nasz temat? Nie pytał jakby miał napisać całą księgę na nasz temat? – zapytałam.

- A powinien?

- Właśnie tego bym się po nim spodziewała.

- Nic takiego nie miało miejsca, spokojnie – odpowiedział, a ja w tym momencie wstałam ze swojego łóżka, jednak nie zdążyłam ujść daleko, bo on szybko złapał mnie za dłonie i przyciągnął do siebie, tak że stanęłam między jego kolanami i lekko się uśmiechnęłam na jego ruch. Położył swoje zimne dłonie na moich biodrach, powodując ciarki na całym moim ciele, a ja oplotłam swoje dłonie wokół jego szyi. – Nie jesteś nawet ciekawa dlaczego się tutaj pojawiłem o tej porze? – spytał zadziornie.

- Niech to będzie niespodzianką – odpowiedziałam z uśmiechem, a on pociągnął moje dłonie w dół, tak aby moja twarz znalazła się na wysokości jego i cmoknął mnie w policzek, nie wiedząc czy może sobie pozwolić na więcej. Poczułam jak moje policzki się rumienią, co wywołało większy uśmiech na jego twarzy. – Ale będziesz mi musiał pomóc się ubrać – szybko zareagowałam i wytknęłam język w jego stronę.

- Z przyjemnością – powiedział cwaniacko, poruszając brwiami, na co dostał ode mnie kuksa w bok.

- Nie to miałam na myśli – szybko się wybroniłam, a na jego twarzy pojawił się jeszcze większy uśmiech. Szybko od niego odeszłam i ruszyłam do swojej szafy. Wyciągnęłam z niej dżinsowe, wytarte spodenki, a na drugim wieszaku czarne legginsy i uniosłam je do góry.

- Spodenki – skomentował, więc odłożyłam legginsy do szafy i tym razem wyciągnęłam z niej błękitną koszulę na bez rękawów, która była lekko prześwitująca oraz kremową, luźną bluzkę na rękaw ¾, w którą zaopatrzyłam się tydzień temu na zakupach z dziewczynami. – Bluzka – kiwnęłam tylko głową i zamknęłam szafę, wcześniej wyciągając z niej jeszcze czystą bieliznę i czarne, krótkie conversy.

- Daj mi minutę. 

/ JUSTIN /

            Siedziałem w naszym prywatnym samolocie, nie zwracając uwagi na to co się działo dookoła. Na Ryan’a, który jak zwykle opowiadał swoje żarty reszcie obsadzie. Na Alfredo, którego głośny śmiech roznosił się po wszystkich kątach, nawet na skupionego Scooter’a, który miał do załatwienia ostatnie kwestie dotyczące mojej nadchodzącej trasy.

            Spojrzałem przez okno, skąd już widziałem pierwsze zarysy tego wielkiego miasta. Nowy Jork. Opierałem się, żeby się tutaj znaleźć. Starałem się wymyślić wszystko co możliwe, żeby tylko znowu się tutaj nie znaleźć. Nie dlatego, że bałem się ją spotkać, ale dlatego, że teraz kiedy mogłem być w tym mieście, nie mogę znowu zobaczyć jej cudownego, czarującego uśmiechu. Nie mogę poczuć jej słodkich ust na swoich, a jedyne co mnie zatrzymuje w tym mieście przez te 2 dni to kwestie biznesowe.

            Przed oczami miałem ten dzień, kiedy się poznaliśmy. Ten moment, kiedy leciałem tym samolotem, a na ekranie mojego laptopa czytałem list od niej. Ten moment, kiedy na jednej z ulic Nowego Jorku, spotkałem swojego anioła, który nauczył mnie jak latać. Te nerwy, jak ją znajdę, co jej powiem, a los wszystko zrobił za nas. Chociaż raz był po mojej stronie i nie przeszkadzał nam w wykonaniu tego pierwszego kroku, który tak wiele zmienił.

‘ZAWSZE będę Cię bronić niezależnie od sytuacji, niezależnie od tego jak źle będzie w moim życiu.’ Gdzie się podziała ta obietnica, którą mi złożyłaś tamtego cholernego dnia w dniu przeczytania listu? Gdzie się podziały te puste słowa, które tak bardzo zamieszkały w moim sercu? One odeszły razem z Tobą. Straciłem nie tylko jedną ze swoich Belieber, ale straciłem dziewczynę, która zrobiła dla mnie i mojego serca tak wiele. Zmieniła moje życie. Wiem, że dzięki Tobie stałem się kimś innym, lepszym. Może inni spostrzegali we mnie tego ślepo zakochanego nastolatka, który przecież nic nie wie o miłości, kiedy ja sądziłem całkiem na odwrót. Ty byłaś moim dopełnieniem, byłaś moim wspólnym mianownikiem. Dziewczyno, bez Ciebie jestem zagubiony. Przed Twoją miłością, byłem nisko. Upadałem za każdym razem, kiedy coś złego się działo mi, czy miało wpływ na moją karierę, a potem pojawił się w moim życiu piękny anioł, który pomógł mi wyjść z tego gówna.

Szkoda, że ty myślałaś inaczej. Szkoda, że się poddałaś, kiedy ja nadal chciałem walczyć.

- Justin, wszystko w porządku? – usłyszałem głos Alfredo, który wyrwał mnie z myślenia. Mój przyjaciel usiadł naprzeciwko mnie, a ja nawet nie odwróciłem wzroku od okna.

- Wszystko ok – odpowiedziałem sucho, kłamiąc. Nic nie było w porządku. Aby tak było, wystarczyłoby tylko, aby ona wróciła. A to było niemożliwe. 

muzyka

            Siedzieliśmy na zielonej trawie w Central Parku, gdzie Fabian przygotował dla nas mały piknik. Wybrany przez niego strój idealnie pasował do pogody, jak i warunków. Wielki, słomiany koszyk leżał po środku naszej dwójki, a w jego wnętrzu znajdowało się kilka kanapek, czekoladowe przekąski oraz czerwone winogrono. Po drodze zaopatrzyliśmy się jeszcze w naszą ulubioną kawę ze Starbucks’a i ten poranek mogłam nazwać idealnym.

Ukradkiem spojrzałam na chłopaka naprzeciwko mnie, który częstował się przygotowanym przez siebie posiłkiem. Jego rysy twarzy były delikatnie oświetlane przez promienie słoneczne, a włosy lekko ułożone w nieładzie. Wciąż nie umiałam sobie odpowiedzieć na pytanie, co tak naprawdę jest między nami. Od piątkowego wieczoru omijałam z nim rozmowy. Przez cały wczorajszy dzień ignorowałam jego telefony, tak samo jak wiadomości czy inne formy komunikacji, a dzisiejszego poranka on sam pojawił się w moim mieszkaniu, bez zapowiedzi. Czy to miała być odpowiedź na wszystkie moje wątpliwe pytania czy może kolejna zagadka do rozwiązania, którą otrzymałam w swoim chorym śnie?

Tak duży mętlik w głowie, tak mało siły na ogarnięcie go.

Spojrzał na mnie, na co ja spuściłam wzrok skrępowana i położyłam się na czerwonym kocu. On zrobił to samo, po czym odwrócił głowę w moją stronę. Przez kilka sekund obserwowałam jego czekoladowe tęczówki, a on wpatrywał się we mnie z błyskiem w oku i delikatnym uśmiechem na ustach. Nic nie mówił. Po chwili zbliżył się do mnie i zanim złączył nasze usta w całość, szybko uniosłam się do góry.

- Przepraszam, ja po prostu..

- Nie, rozumiem – powiedział szybko lekko skrępowany.

- Nie, właśnie nie rozumiesz – odpowiedziałam lekko zdenerwowana, czując jak wszystkie moje emocje wylatują z wewnątrz. – Od kilku dni próbuje się dowiedzieć co jest między nami. Próbuje sobie odpowiedzieć na wszystkie pytania w mojej głowie i wcale mi tego nie ułatwiasz – obwiniłam go, podnosząc ton swojego głosu. – Po prostu.. – poczułam jak w moich oczach zbierają się łzy. – Boję się.

- Nie skrzywdzę Cię – ponownie się do mnie zbliżył, patrząc na mnie swoimi czekoladowymi oczami.

- Dlaczego ja? Dlaczego z tych wszystkich dziewczyn śliniących się na Twój widok na uczelni ty wybrałeś akurat mnie? – spytałam, a po moim policzku spłynęła pierwsza łza, którą on szybko otarł.

- Bo nie jesteś jak one. Im zależy tylko na dobrej reputacji. Myślą, że jak się pokażą u mojego boku to wszyscy zwrócą na nie uwagę. Tylko tego ode mnie oczekują, a ty.. ty jesteś ich przeciwieństwem. Jesteś delikatna, urocza, wrażliwa w pozytywnym tego słowa znaczeniu, ale i silna.

- Tego nie wiesz – szybko zaprzeczyłam, nie zgadzając się z ostatnim słowem, jakie skierował w moją stronę.

- Wiem i to bardzo dobrze..

- Nie, Fabian! – ponownie uniosłam swój głos i wstałam z miejsca. W moich oczach zebrało się jeszcze więcej łez, a on szybko pojawił się na mojej wysokości. – Nie rozumiesz, że.. że.. – zająkałam się. – Boję się, że odejdziesz, kiedy dowiesz się prawdy.

Spojrzał na mnie przerażony, jednak mimo to, kontynuowałam swoją wypowiedź.

- Mam nowotwór. W każdej sekundzie może on pęknąć i może nie być dla mnie ratunku, rozumiesz? Dlatego nie chcę dawać Ci tej pieprzonej nadziei, czy angażować się w coś, co potem tylko może Cię zranić. Nie mówiłam nic wcześniej, bo się tego wstydziłam, ale też obawiałam się, że po prostu odejdziesz.. – po moich policzkach spływały strumienie łez, a on nic nie odpowiedział, ale zbliżył się do mnie i czule mnie pocałował.

- Nie odejdę, nigdy. I Tobie też na to nie pozwolę. 

* * *

- Co powiesz na lody? – zaproponował Fabian, kiedy spacerowaliśmy jedną z bardziej ruchliwych ulic w Nowym Jorku. Przez tłum na chodniku, szłam do niego wtulona, a on obejmował mnie w pasie, starając się abym nie przewróciła się o żadnego z przechodniów.

- Jestem za – odpowiedziałam entuzjastycznie, na co się krótko zaśmiał i cmoknął czubek mojej głowy.

Czułam się szczęśliwa. Po raz pierwszy od kilku dni, mogłam się bez wyrzutów uśmiechnąć i powiedzieć sobie, że na to czekałam tak długo. Ufałam mu. Po naszej rozmowie w parku nie miałam wątpliwości, a sen pozostawiam tylko mojej wyobraźni, która wciąż plata mi figle. Najważniejsze było to co było teraz. Ja i on. Czy byłam zakochana? Może nie teraz, ale kto wie co czas pokaże.

- Amelia? – usłyszałam znajomy mi głos, jednak dopiero kiedy spojrzałam ku górze, przypomniałam sobie do kogo on należy. Zauważyłam stojącego przed nami Alfredo, który miał czarne okulary na nosie, jednak szybko je uniósł, kiedy zobaczył naszą dwójkę.

- Hej, Alfredo – odpowiedziałam odchylając się od Fabiana, który nie wiedział co powiedzieć. – Fabian, to jest Alfredo. Alfredo, Fabian – przedstawiłam ich sobie i niemal czułam jak niezręczność wkracza między naszą trójkę. Chłopacy ścisnęli swoje dłonie na powitanie, nie pokazując przy tym żadnych uczuć.

- Pójdę nam po lody – oznajmił mi Fabian i zanim odszedł, ponownie ucałował mnie w czubek głowy, a ja odpowiedziałam krótkim uśmiechem i spojrzałam w kierunku Floresa.

- To Twój nowy chłopak? – spytał jak gdyby nigdy nic.

- Co robisz w Nowym Jorku? – zignorowałam jego pytanie.

- Sprawy biznesowe – odpowiedział szybko i spojrzał na mnie wymownie, czekając na moją odpowiedź.

- Tak – oznajmiłam szybko – I proszę nie dawaj mi teraz kazań jaka to ja jestem zła, że nie dałam mu kolejnej szansy. Jaki to wielki błąd popełniłam uciekając z Los Angeles czy zrywając z nim wtedy w szpitalu, bo żadnego z tamtych wydarzeń nie żałuję. Co się stało to się nie odstanie i jest dobrze tak jak jest – wytłumaczyłam się.

- Jest dobrze?! Amelia, czy ty słyszysz co mówisz? – spytał niedowierzając. – Minęło kilka tygodni od waszego zerwania, a wiesz co się z nim dzieje? On nie jest tylko załamany, bo Cię stracił. On jest załamany, że nie może Cię odzyskać. Każdego cholernego dnia słyszę tylko smutne nuty wydobywające się z jego sypialni i widzę ten smutny grymas na jego twarzy. To dla Ciebie jest ‘wszystko ok?’

Poczułam wyrzuty sumienia, że to wszystko miało miejsce przez mnie. Kiedyś był dla mnie idolem. Widok jego smutnego przyprawiał mnie o łzy i miliony wiadomości do niego, żeby tylko się uśmiechnął, a teraz kiedy mogłam naprawdę coś zdziałać, nie potrafiłam mu pomóc.

- Przepraszam, Alfredo..

- Nie mnie powinnaś przepraszać – szybko mi przerwał.

- Ale ja i on to już skończona historia – przypomniałam mu.

- Widzę, że szybko znalazłaś kogoś na jego miejsce – spojrzał w kierunku Fabiana, który rozmawiał ze sprzedawczynią za ladą.

- To nie tak. Fabian naprawdę mi pomógł wyjść z tego wszystkiego. To nie tak, że zapomniałam o Justinie. Za wiele dla mnie zrobił, żeby zapomnieć, ale teraz.. teraz jest po prostu lepiej.

- Szkoda, że to zadziałało tylko w jedną stronę – szybko skomentował. – Broniłem Cię, bo myślałem, że robisz dobrze. Pomogłem Ci uciec, bo wiedziałem, że robisz to z miłości do niego, a teraz kiedy znowu jesteśmy w Nowym Jorku, kiedy widzę, że on ma tą pieprzoną nadzieję, że wszystko może wrócić, widzę Cię z nowym chłopakiem. Nie mam nic przeciwko, nie chcę się wtrącać między Wami, ale nie mogę znieść widoku najlepszego przyjaciela, który ciągle cierpi.

- Przepraszam, że nie mogę tego zmienić – powiedziałam tylko i w tym samym momencie podszedł do mnie Fabian wręczając mi wafelek z lodami śmietankowymi. – Miło było Cię znów zobaczyć – pożegnałam się, a on nic nie odpowiadając, po prostu odszedł w przeciwnym kierunku.

- Coś się stało? – spytał mnie Fabian widząc moją minę.

- Nie, wszystko jest ok – uśmiechnęłam się sztucznie i skosztowałam zimną przekąskę, którą mnie poczęstował, w głowie mając opisany widok Justina, którego opisywał Fredo.

Znowu poczułam wyrzuty sumienia, które gryzą mnie od środka. Znowu poczułam ukłucie w sercu, ale potem pomyślałam, że to przecież skończone, że teraz jestem tylko ja i Fabian, mimo tego, że rana po starej miłości wciąż się nie zagoiła. Jedynie zakryłam ją nowym uczuciem, które z czasem się rozwinie, ale pytaniem jest czy zdoła zakryć tą starą historię, która przyniosła tak wiele radości, jak i trosk? 

____________________________

 znowu spieprzyłam, przepraszam. nie tak to miało wyglądać, ale nie mam

siły już tego zmieniać. egzaminy wyczerpały ze mnie całą energię i siłę i mam

nadzieję, że kolejny rozdział wyjdzie lepiej :)

CZEKAM NA WASZE SZCZERE OPINIE, KTÓRE SĄ DLA MNIE NAJWAŻNIEJSZE! 

PRZYPOMINAM, ŻE JEŚLI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI TO ZOSTAWIAJCIE
SWOJE TWITTER'Y LUB NUMERY GG TUTAJ - KLIK

xoxo.