dziewiętnaście

Usłyszałam czyjeś kroki, więc odwróciłam się w stronę drzwi, wcześniej ocierając świeże łzy, spływające po moim policzku. Ujrzałam go, ale tym razem nie pojawiło się to dziwne uczucie na jego widok, a smutek z powodu tego wszystkiego, co pomiędzy nami zaszło.

- Justin.. – wyszeptałam, a on momentalnie pojawił się przy moim łóżku, siadając obok i chcąc mnie złapać za rękę, ale ja się oparłam. Spojrzałam tylko na niego, w jego brązowe oczy, które były czerwone od płaczu i nie widziałam w nim nikogo obcego, wręcz przeciwnie. Wszelkie wspomnienia wróciły. Poczynając od pierwszej piosenki, przez którą go poznałam, aż do tej bolesnej rozmowy pomiędzy nim, a jego menadżerem, a pomimo tego, on nadal tutaj był.

- Jestem przy tobie i nigdzie się nie wybieram - wyznał i złapał mnie za dłoń, jednak ja ją szybko cofnęłam. Widziałam w jego spojrzeniu ból i cierpienie. Nie chciałam tego, ale nie umiałam inaczej.

- Nie.. - wyszeptałam i z moich oczu poleciały łzy. - Wiem dlaczego wyjechałam, dlaczego tutaj jestem, czy dlaczego tak dziwnie się czułam w twoim towarzystwie, kiedy tutaj przyszedłeś - spojrzałam na niego i wyglądał tak, jakby się bał poznać odpowiedzi, ale pomimo tego musiałam mu to wyjaśnić. Zasłużył na poznanie prawdy. - Wyjechałam, bo słyszałam twoją rozmowę ze Scooter'em. Wiem, że nie powinnam, ale szukałam cię i po prostu.. tak wyszło. Przepraszam, ale..

- Nie, Amelia - przerwał mi - to nie twoją wina.

- Moja. - po moim policzku spłynęło jeszcze więcej łez. - Stanęłam między tobą, a twoimi fanami, nigdy nie powinnam do tego dopuścić i nigdy tego nie chciałam. Oni są dla ciebie najważniejsi, więc nie chciałam jeszcze bardziej tego utrudniać.

- I tak po prostu uciekłaś? - spytał, ale ja nic nie odpowiedziałam. Wstydziłam się swojego zachowania, ale też go nie żałowałam. Wydawało mi się, że zrobiłam słusznie, ale czy to była prawda? W mojej głowie pojawiło się jeszcze więcej pytań. Może nie powinnam podejmować pochopnej decyzji, ale nie mogłam też stawać między nim, a jego Beliebers. Byli z nimi od początku, a ja kiedyś należałam również do tej rodziny. Rodziny, której nie chciałam po raz kolejny skrzywdzić, czy po prostu stracić. Pomimo bólu, który mi zadawali, ja nie mogłam im się odpłacić tym samym.

- Ucieczka nic nie dała, wręcz przeciwnie. Dlaczego ze mną nie porozmawiałaś? Dlaczego na mnie nie zaczekałaś?

- Bo nie chciałam, abyś mnie namawiał, żebym została. Nie chciałam, abyś wybierał pomiędzy mną, a fanami, bo odpowiedź na to znałam już od samego początku - odpowiedziałam i na bolącą mnie prawdę, z moich oczu leciały kolejne łzy, które on otarł swoimi zimnymi palcami.

- Kocham Cię i nie pozwolę, aby ktoś cię skrzywdził.

- Nie sądzisz, że na to już trochę za późno? Justin.. – głos mi się załamał przez to, co właśnie planowałam powiedzieć – To koniec. Nie ma już nas. Ty musisz się skupić na karierze, na tym, aby odzyskać zaufanie od fanów, których przeze mnie straciłeś, a ja.. wrócę do Nowego Jorku i będę starać się żyć nowo – wyjaśniłam, a coraz więcej łez spłynęło po moim policzku.

- Właśnie podejmujesz kolejną pochopną decyzję. Spójrz na to, gdzie nas doprowadziła ta poprzednia. Proszę, nie rób mi tego po raz kolejny.

- Nie mogę, Justin. Tak będzie najlepiej dla nas obojga – powiedziałam i spuściłam głowę, pozwalając kolejnym łzom powolnie spłynąć po moim zimnym policzku. – A teraz mógłbyś mnie zostawić? Jestem zmęczona – skłamałam, jednak nie chciałam, aby dłużej tutaj przesiadywał, bo bałam się, że zmienię decyzję. Czy tego chciałam? Tak, serce krzyczało do mnie, abym go zatrzymała, abym na niego spojrzała, pocałowała i powiedziała, aby był już na zawsze, ale rozum mówił coś innego i tym razem postanowiłam posłuchać jego głosu. Postanowiłam tak po prostu się poddać i dać mu odejść, bo przecież jeśli się kogoś kocha, trzeba dać mu odejść, prawda?

- Przepraszam – wyszeptał jeszcze i wstał ze swojego miejsca, kierując się do wyjścia. Kiedy nie widziałam już jego postaci, wybuchłam jeszcze większym płaczem. Straciłam osobę, która przez ostatnie miesiące zrobiła dla mnie tak wiele, jednak nie mogłam pozwolić mu, aby został. Nie mogłam mu pozwolić na stratę swojej drugiej rodziny, jaką są Beliebers. Nigdy nie powinnam pomiędzy nimi stawać i teraz nie mogłam jeszcze bardziej pogarszać sprawy. Nie zasłużył na ich stratę przez to co oni dla niego robili przez te lata.

* * *

            Wszedłem do łazienki, trzaskając za sobą drzwiami i wybuchnąłem głośno płaczem, rzucając telefon, który trzymałem w ręce w ścianę znajdującą się naprzeciwko mnie. Urządzenie odbiło się od jasnych płytek i w kawałkach wylądowało na podłodze, a ja zsunąłem się po zimnej ścianie, chowając twarz w dłoniach.

            Straciłem ją, a tak bardzo się tego bałem. Bałem się tego momentu, jednak rzeczywistość okazała się sto razy gorsza niż wyobraźnia. Nie sądziłem, że to wszystko się skończy przez mojego menadżera i moich fanów, którym zawdzięczam wszystko, do czego obecnie doszedłem w mojej karierze. Kocham ich całym swoim sercem, ale teraz też ich winię za to co się stało. Nie wszystkich i może uznają mnie za fałszywego dupka, który stracił rozum dla dziewczyny, ale ona nie była zwykłą dziewczyną. Ona była moim aniołem stróżem, który zawsze ze mną był. Czy to fizycznie, czy tylko mentalnie. Zawsze mi pomagała, zawsze sprawiała uśmiech na mojej twarzy, a teraz.. odeszła. Tak po prostu zrezygnowała z nas, poddała się w tej walce i odpuściła, tym samym roztrzaskując moje serce na miliony kawałków. Nie jestem w tym bez winy. Zaniedbałem to uczucie pomiędzy nami. Pozwoliłem jej cierpieć, zamiast jej bronić. Nie zrobiłem nic, mając tak wiele możliwości.

            Otarłem łzy i podszedłem do umywalki. Obmyłem twarz zimną wodą i wytarłem dłonie w papierowy ręcznik, po czym wziąłem swojego iPhone’a z podłogi, zbierając wszystkie części do kieszeni i wyszedłem z łazienki.

            Kiedy przechodziłem obok jej sali, w moich oczach automatycznie zebrały się łzy i chciałem tam wejść i prosić o drugą szansę, ale musiałem się pogodzić z jej wolą i nie pogarszać jeszcze bardziej sprawy, więc szybko skierowałem się do wyjścia i już po chwili poczułem zimne powietrze na swoich mokrych policzkach.

Wszystko byłoby dobrze, gdybym przemyślał jedną rzecz – paparazzi, których zebrało się więcej niż normalnie i którzy torowali mi przejście do samochodu, zadając różne pytania.

- Justin, jak się czujesz?

- Co z Amelią?

- Dlaczego płaczesz? Co się stało?

- Dlaczego nie dajesz żadnego znaku życia na twitter’ze? Fani się o ciebie martwią. – tak, nie dawałem o sobie znać przez te kilka dni, a oni reagowali już, kiedy nie pojawiałem się chociaż przez jeden dzień, jednak nie chciałem tego zmieniać. Miałem bałagan w głowie i tym bardziej nie mogłem nic mówić. Nie tym razem.

Milczałem, chociaż tak naprawdę miałem ochotę powiedzieć im, że to częściowo ich wina, ale nie chciałem ich obrażać, czy działać przeciwko nim. Nie zasłużyli na to, a ja.. musiałem sobie dać radę.

- Po prostu potrzebuję przerwy, zwłaszcza od twittera – wyjaśniłem szybko i skierowałem się do swojego auta nie zwracając uwagi na reporterów, którzy zadawali coraz więcej pytań i nasilali robienie zdjęć. Kiedy doszedłem do swojego samochodu, ujrzałem przy nim nikogo innego jak swojego menadżera, co kompletnie mnie zbiło z tropu.

- Co ty tutaj robisz? – spytałem oschle.

- Jestem twoim menadżerem, mam prawo się o ciebie martwić – wyjaśnił patrząc na mnie z troską.

- O mnie czy o moją sławę i twoje pieniądze? – odegrałem mu się podnosząc głos, nie zwracając uwagi na reporterów, którzy wszystko słyszeli i nagrywali każde moje słowo. – Już i tak zbyt wiele zepsułeś, nie pogarszaj tego jeszcze bardziej.

- Co z nią? – zmienił temat, co kompletnie mnie zbiło z tropu.

- Nie powinno cię to obchodzić, a nie przepraszam. Powinieneś mieć wyrzuty sumienia, bo to wszystko twoja wina! – powiedziałem zdenerwowany i chciałem wejść do wypożyczonego samochodu, ale on mi zatamował drogę swoim umięśnionym ciałem.

- Nie uważasz, że teraz może być już tylko lepiej? – spytał.

- Widzisz, abym się czuł lepiej? A tak, ciebie nie obchodzą uczucia innych i dla ciebie one są niewidzialne – oznajmiłem zdenerwowany. – Wiesz co mnie boli najbardziej? Że traktowałem cię jak swojego drugiego ojca, a ty tak po prostu udawałeś kogoś, kim nie jesteś, tym samym przyprawiając mnie o cierpienie. Jesteś z siebie zadowolony? Należy Ci się medal, bo osiągnąłeś swój cel. Pozbyłeś się Amelii, a tak bardzo jej nie lubiłeś, prawda? Ale wiesz co, ja ją kocham i się nie poddam. Nie ważne jak wiele fanów odejdzie, nie ważne jak dużo osób na tym ucierpi, czy że ty po prostu zarobisz mniej niż dotychczas. Ona znaczy dla mnie naprawdę wiele, a że nie potrafisz tego zrozumieć to nie mój problem – dokończyłem i wsiadłem do samochodu, gdzie szybko włożyłem kluczyki do stacyjki i odjechałem byle jak najdalej od tego miejsca.

* * *

- Amelia, co się stało? – spytał mnie tata, kiedy z moich oczu nadal leciały łzy. – Co on Ci zrobił?

- On nic, on po prostu był – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, a on szybko przytulił mnie do siebie wiedząc co mam na myśli. – Tato, wiem że niełatwo ci tego słuchać, ale ja go kocham. Jest jedynym chłopakiem, który się mną zainteresował, nie licząc oczywiście Ciebie. Sprawił, że czułam się przy nim wyjątkowa, że każdy dzień był lepszy, ale musiałam. Musiałam się z nim pożegnać.

- Pożegnania są zawsze najgorsze, kochanie. Wiem jakie to uczucie, kiedy osoba, którą kochasz musi odejść, ale ty tak bardzo byś chciała, aby ona nadal z tobą była – odpowiedział i niemal usłyszałam jak jego głos się załamuje i nie musiałam zadawać więcej pytań, aby wiedzieć, że chodzi o mamę. Objęłam go mocniej i z moich oczu poleciało jeszcze więcej łez.

- Przepraszam – wyszeptałam, kiedy poczułam wyrzuty sumienia.

- Nie masz za co przepraszać. Dzięki niej dzisiaj mam Ciebie – odpowiedział, a na moją twarz wkroczył delikatny uśmiech.

- Dziękuje, Kocham Cię – wyznałam.

- Ja Ciebie też, Amy – zdrobnienie mojego imienia, którego ostatnio użył, kiedy mieszkaliśmy w Chicago i, które sprawiło kolejny uśmiech na mojej twarzy. – A co do Justina, wiem że nigdy o nim nie zapomnisz, ale postaraj się żyć bez niego, tak jak ja się starałem żyć bez Twojej mamy. Nie będzie łatwo, wiem o tym, ale masz mnie, Claire, Ann i Josh’a – oznajmił, co mnie trochę zdziwiło, że wie o Josh’u, więc szybko się od niego odchyliłam ze znakiem zapytania wypisanym na twarzy.

- Czekaj, skąd.. – zaczęłam, ale nie zdążyłam skończyć, bo w drzwiach pojawiła się Claire, a za nią Josh i Ann, która trzymała małego, pluszowego misia na rękach. Na moją twarz automatycznie wkradł się uśmiech, a oni szybko do mnie podeszli i wszyscy po kolei mnie do siebie przytulili.

- Josh mi o wszystkim powiedział – zaczęła Claire – na początku się zdziwiłam, że w ogóle mogłaś na niego patrzeć zważając na twoje wcześniejsze zachowanie, ale potem.. tak mi przykro, Am – powiedziała i znowu mnie przytuliła do siebie.

- Był tutaj? – tym razem pytanie zadał jej chłopak, a ja tylko kiwnęłam głową.

- To koniec – oznajmiłam opuszczając głowę i zobaczyłam jak ich miny również bledną.

- Kochana, tak mi przykro.. – oznajmiła Clar.

- Nie mówmy o tym – przerwała jej Ann, kiedy zobaczyła, że w moich oczach znowu gromadzą się łzy – Proszę, to dla ciebie – podała mi misia, którego trzymała w ręce – Możesz go rozszarpać na strzępy wyobrażając sobie, że jest to Justin albo przytulić go do siebie i zabierać go wszędzie ze sobą myśląc o nas, że zawsze będziemy z tobą – dodała z uśmiechem.

- Wybieram drugą opcję – odpowiedziałam bez wahania. – Dziękuje – wyciągnęłam ku niej ręce i blondynka z różowym ombre wtuliła się we mnie.

- Wam wszystkim dziękuje, za to że ze mną jesteście, kiedy tego potrzebuję – powiedziałam do nich z uśmiechem na twarzy.

- Zawsze będziemy – powiedział Josh, co mnie najbardziej zaskoczyło, ale pozytywnie. Uśmiechnęłam się do nich, wiedząc że mogę na nich liczyć. Nawet na Josh’a, którego kiedyś spostrzegałam jako wroga, dzisiaj traktowałam go jako bliską mi osobę. Ann również. Kiedyś wydawała mi się podejrzana i nie chciałam jej zaufać, ale jej pomoc, tak wiele zmieniła. Wyciągnęła do mnie pomocną dłoń, kiedy ja tego najbardziej potrzebowałam, tym samym na długo zapisując się w moim sercu. Może i jestem łatwowierna, może nie raz się na nich zawiodę, ale ufam im i wiem, że mogę ich nazwać swoimi przyjaciółmi.

* * *

            Spakowałem wszystkie swoje rzeczy do małej torby podróżnej i zanim jeszcze wyszedłem z hotelowego pokoju, usiadłem na łóżku i schowałem twarz w dłoniach, a łzy swobodnie spłynęły po moim zakrytym policzku.

Czułem pustkę. Jakby zabrano mi coś, co było mi potrzebne do funkcjonowania, a odzyskanie tego wiąże się z silną walką i staraniami. Wiedziałem, że nie mogę się poddać, ale to jeszcze nie czas, aby to zacząć. Musiałem dać jej czas, aby to przemyślała i sobie na to, aby wszystko dopracować i co najważniejsze – aby się jej nie narzucać i jeszcze bardziej pogrążyć. Zależy mi na niej, nawet bym powiedział, że bardzo, ale może to tylko mała przerwa. Może to tylko tydzień, po czym ona do mnie zadzwoni, poprosi o spotkanie czy przyjedzie do Los Angeles i wszystko wróci do normy. Nauczyłem tak wiele osób wierzyć w coś niemożliwego, teraz czas, abym ja sam uwierzył w coś, co jest tylko moją wyobraźnią. 

____________________________________________

tak więc przedstawiam wam ostatni rozdział tego opowiadania. nie czuję się

źle z myślą o tym, a dlaczego? ponieważ wpadłam dzisiaj na pomysł kontynuacji

tego opowiadania, jak jedna z was mnie kiedyś prosiła. dzisiaj mnie natchnęło

i w sumie jestem chętna na coś takiego, ale czy wy również. CZY CHCIELIBYŚCIE

ABY PO EPILOGU, POJAWIŁ SIĘ DRUGI SEZON LOSÓW AMELII I JUJU? :)

Składałby się on z około 10 odcinków, czyli taka krótsza wersja, ale jednak coś.

czekam na wasze zdanie :)