epilog

            Pakowałam swoje rzeczy, które wcześniej przywiózł mi tata do swojej czarnej, niedużej, sportowej torby i starannie wszystko układałam na swoje miejsce.

- Hej – usłyszałam za sobą, a kiedy się odwróciłam zobaczyłam swojego tatę, na którego widok delikatnie się uśmiechnęłam.

- Cześć – przywitałam się z nim.

- Gotowa? – spytał, kiedy podszedł do mojego łóżka, a ja kiwnęłam głową, chcąc jak najszybciej się wydostać z tego miejsca. Wszystkie obrażenia, które poniosłam w wypadku zostały starannie opatrzone przez lekarzy i po 5 dniach spędzonych w tym miejscu, mogłam spokojnie je opuścić.

Nie chciałam tutaj przesiadywać minuty dłużej poprzez wspomnienia z tym miejscem, niekoniecznie związane z wypadkiem. Za każdym razem, kiedy patrzyłam na te drzwi, przez które teraz sama miałam wyjść, widziałam jego wychodzącego. Słyszałam jego słowa, kiedy mnie przepraszał i czułam na nowo te same łzy, które towarzyszyły mi, kiedy mówiłam mu, że to koniec. Przypominała mi się każda chwila z nim spędzona. Próbowałam to ukryć i po prostu uśmiechnąć się mówiąc, że jest dobrze, ale tak naprawdę ukrywałam to jak bardzo za nim tęsknię, jak bardzo cierpię, bo go straciłam. Sama na to pozwoliłam. Sama kazałam mu odejść, wiedząc, że tak będzie dla niego lepiej. Dla jego kariery i jego szczęścia, a tego zawsze chciałam. Uśmiechu na jego twarzy, którego ja niestety nie mogłam mu dać, zabierając mu fanów. Nie zasłużył na ich stratę, a z każdym dniem tracił ich coraz bardziej. Stawałam pomiędzy nimi i dłużej tak nie potrafiłam. Teraz byliśmy wolni, ale czy faktycznie tak się czuję? Nie, czuję tylko większą pustkę w moim sercu, która coraz bardziej się powiększa, ale przecież trzeba unieść głowę do góry i próbować zapomnieć, prawda? Bo jeśli się kogoś kocha, trzeba pozwolić mu odejść.  

Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam w kierunku wyjścia, razem z moim tatą, jednak nie zdążyłam opuścić tego niemiłego miejsca, ponieważ do pokoju wszedł mój lekarz z nieciekawą miną na twarzy i papierami w dłoniach.

- Obawiam się, że będziesz musiała rozpakować swoją torbę na jakiś czas – powiedział do mnie stanowczym tonem, a ja tylko zrobiłam pytającą minę, nie wiedząc o czym mówi. Poczułam jak moje serce przyspiesza ze strachu, ale pomimo tego pragnęłam poznać tą prawdę, która nie wydawała się miła.

Mój tata spojrzał raz na mnie, raz na lekarza i po jego minie widziałam, że jest przerażony, tak samo jak ja.

- Wykryliśmy u Ciebie naczyniaka wątroby – poinformował mnie, a ja poczułam jak łzy gromadzą się w moich oczach.

- Co to oznacza? – spytałam bezsilnie.

- To znaczy, że masz nowotwór. Nieznośny, a jednak. Musisz zostać u nas na kilka dni na obserwacji – oznajmił, a po moim policzku spłynęło więcej łez.

Byłam w szoku, a zarazem czułam się bezsilna. Po raz kolejny poczułam tą cholerną bezsilność, to cholerne uczucie, które powinno już zginąć dawno temu. Znowu spadałam na sam dół, kiedy nie zdążyłam jeszcze wspiąć się na wysoką górę, którą postawiło mi życie. Wystarczyła jedna chwila, a ja.. spadłam i nie widziałam nadziei na powstanie i ruszenie dalej, nie tym razem. Teraz czułam, że po prostu wszystko jest skończone, włącznie ze mną.

Wybiegłam z pokoju, nie zwracając nawet uwagi na mojego tatę, który starał się mnie uspokoić. Po prostu biegłam przed siebie, ze łzami w oczach i nawet nie zauważyłam, kiedy się z kimś zderzyłam.

- Przepraszam – wydukałam przez łzy i spojrzałam do góry, gdzie zobaczyłam chłopaka z ciemnymi, kręconymi włosami, który patrzył na mnie swoimi brązowymi oczami.

- Nic się nie stało – uśmiechnął się do mnie delikatnie – wszystko w porządku? – wyczułam troskę w jego głosie, co sprawiło, że jeszcze więcej łez spłynęło po moim policzku.

- A wygląda jakby było? Nic nie jest w porządku! – podniosłam swój ton na niego, zdenerwowana dosłownie wszystkim w tym momencie.

- Amelia! – usłyszałam za sobą dobrze mi znany głos, więc się odwróciłam i po prostu wskoczyłam w ramiona swojego rodzica. On mocno mnie do siebie przytulił i ucałował mnie w czubek  głowy. Nic nie mówił, nie musiał. Wystarczy, że ze mną był.  

__________________________________________________

a więc jest epilog pierwszej części tego opowiadania. pewnie wygłosiłabym teraz

długi monolog, dziękując Wam za wszystko, ale zatrzymam go jeszcze przez chwilę

w mojej głowie :D

druga część opowiadania będzie się toczyć na tym blogu. postanowiłam, że nie ma

sensu zmieniać adresu czy się przenosić, bo skoro tutaj zaczęłam, tutaj też

skończę :3 

nowi bohaterowie i nowy wygląd pojawi się jakoś w nadchodzącym tygodniu,

możliwe że prolog również, a jak na razie zapraszam Was na zwiastun, który

znajduje się TUTAJ :)

NA CZAS OBECNY CHCIAŁAM WAM ZA WSZYSTKO PODZIĘKOWAĆ. TYM,

KTÓRZY SĄ ZE MNĄ OD SAMEGO POCZĄTKU I TYM, KTÓRZY DOŁĄCZYLI

NIEDAWNO. KAŻDY Z WAS ZAJMUJE OGROMNE MIEJSCE W MOIM SERCU,

A WASZE WSPARCIE SPRAWIA, ŻE KAŻDY BEZNADZIEJNY DZIEŃ STAJE SIĘ

O WIELE LEPSZY. KOCHAM WAS <3

do napisania, xx.